Sunday, October 26, 2014

പ്രതികാരം

ഇനി രക്ഷയുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. മരണത്തെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങേണ്ട അവസ്ഥയാണ്‌ ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും ശപിക്കപ്പെട്ട സമയം. ജീവിച്ചു കൊതിതീര്‍ന്നിട്ടായിരുന്നു ഇത് സംഭവിച്ചിരുന്നതെങ്കില്‍ ഇത്രക്ക് വിഷമിക്കേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നു. ഇതു ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യന്‍ ജീവിക്കുന്നതിന്‍റെ പകുതി സമയം ആകുന്നതിനു മുന്‍പെ, ഒരിക്കലും ആഗ്രഹിക്കാത്തൊരു മരണം. ഇതും വിധിയാണൊ? എന്നെ ഓരൊ ദിവസവും ഇഞ്ചിഞ്ചായി കൊന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്‌. ഇത് ഞാന്‍ തന്നെ വരുത്തി വച്ചതാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ആരെയും കുറ്റം പറഞ്ഞിട്ടു കാര്യമില്ല, . ദൈവത്തെപ്പോലും!!!

ആ നശിച്ച ദിവസം ഞാന്‍ ഇന്നും മറക്കില്ല. അനാഥനായാണ്‌ ജീവിച്ചിരുന്നതെങ്കിലും ആരെയും പേടിക്കേണ്ട കാര്യമില്ലായിരുന്നു. അന്ന് ആ മഴയുള്ള ദിവസം പ്രലോഭനവുമായി അവന്‍ വന്നപ്പോള്‍, ഇതുവരെ സ്വപ്നം കാണാത്ത സൌഭാഗ്യങ്ങളെക്കുറിച്ച് വര്‍ണ്ണിച്ചപ്പോള്‍, വേറെയൊന്നും ചിന്തിക്കാന്‍ പറ്റിയില്ല. സുഖമെന്തെന്നറിയാത്ത ജീവിതത്തില്‍ നിന്നുമുള്ള ഒരു രക്ഷപെടല്‍ മാത്രമായിരുന്നു അപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍.

ആദ്യമൊന്നും പ്രശ്നമില്ലായിരുന്നു, ആഗ്രഹിച്ചതുപോലെ ഒരു ജീവിതം തന്നെയായിരുന്നു. പെട്ടെന്നാണ്‌ എല്ലാം തകിടം മറിഞ്ഞത്. ഇപ്പോള്‍ ആഹാരത്തിന്‍റെ ഒപ്പം കിട്ടുന്നത് വിഷമാണ്‌. അറിഞ്ഞിട്ടും കഴിക്കാതിരിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. ഒറ്റയടിക്കു കൊന്നിരുന്നെങ്കില്‍ ഈ നശിച്ച വേദന സഹിക്കേണ്ടി വരില്ലായിരുന്നു. ഇത് സ്ലൊ പോയിസനിംഗ്, ശരീരത്തെ മുഴുവന്‍ ഇഞ്ചിഞ്ചായി ഞെരിച്ചില്ലാതാക്കുന്നു.

ഇനി പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതില്‍ അര്‍ത്ഥമില്ലെന്നറിയാം, എങ്കിലും ചേട്ടനൊന്നു വന്നിരുന്നെങ്കില്‍, രക്ഷപ്പെട്ടില്ലെങ്കിലും പൊരുതി മരിക്കാമായിരുന്നു. ഇവരില്‍ ഒന്നുരണ്ടു പേരെയെങ്കിലും കൊന്നിട്ടാണ്‌ മരിക്കുന്നതെന്ന് ആശ്വസിക്കാമായിരുന്നു. പക്ഷെ ചേട്ടനെക്കുറിച്ചു ഒരറിവുമില്ല, എവിടെയാണെന്നൊ എന്താണെന്നൊ ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടൊ എന്നുപോലും. മരിച്ചിട്ടുണ്ടാവില്ല എന്നു കരുതുന്നു, അത്രക്ക് ശക്തനാണ്‌ ചേട്ടന്‍, എവിടെയും ചെറുത്തു നിന്നിട്ടെയുള്ളു, നശിപ്പിക്കാന്‍ വന്ന എത്രപേരെ ചേട്ടന്‍ കൊന്നിരിക്കുന്നു. മരണത്തിന്‍റെ വക്കില്‍ നിന്നും എത്രയൊ വട്ടം അതി സമര്‍ത്ഥമായി രക്ഷപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇന്നും ചേട്ടന്‍റെ പേരു കേട്ടാല്‍ വിറയ്ക്കാത്തവരില്ല.

മരണത്തെ പേടിച്ചുള്ള ഈ ജീവിതം മരണത്തേക്കാള്‍ ഭയാനകമാണ്‌. ഇനി ഏറിയാല്‍ ഈ ഒരു രാത്രിയും പകലും കൂടെ, 5 ദിവസത്തെ സ്ലോ പോയിസണ്‍ ഡോസ്സ് ഇന്നു തീരുകയാണ്‌. ഒന്ന് എണീറ്റു നില്‍ക്കാന്‍ പോലും പറ്റുന്നില്ല. കണ്ണുകളില്‍ ആകെ ഇരുട്ടു കയറുന്നതുപോലെ. ഇവരുടെ സന്തോഷമാണ്‌ ഒട്ടും സഹിക്കാന്‍ വയ്യാത്തത്. ഞാന്‍ മരിക്കുന്നതു കണ്ടു രസിക്കുന്നു - സാഡിസ്റ്റുകള്‍!!!

അതാ വരുന്നുണ്ട്, എനിക്കുള്ള ഒടുക്കത്തെ അത്താഴവുമായി, അവസാനത്തെ ഡോസ്സും ഇന്നതിനൊപ്പം തരും. എത്ര വലിയ കുറ്റവാളിക്കും അവസാനത്തെ ആഗ്രഹം സാധിച്ചു കൊടുക്കാറുണ്ട്, ഹൊ മറന്നു അതിനിതു ജയിലല്ലല്ലൊ. ചേട്ടന്‍ വരുമെന്നുള്ള പ്രതീക്ഷ ഇനിയില്ല, എന്നാലും... ആഗ്രഹങ്ങള്‍ക്കു മാത്രം മരണമില്ലല്ലൊ. അവസാന ഡോസ്സും കഴിച്ചു. ഇനിയുറങ്ങാം, മരണം ഈ ഉറക്കത്തില്‍ വന്നെന്നെ പുല്‍കിയിരുന്നെങ്കില്‍. ആ നിമിഷത്തെ അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ ഇനിയും ധൈര്യം വന്നിട്ടില്ല.

എത്ര നേരം കഴിഞ്ഞുവെന്നറിയില്ല, പതിയെ നേരം വെളുക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. രാത്രി മുഴുമിക്കുമെന്നു കരുതിയതല്ല. പക്ഷെ ഇനി ഇപ്പോള്‍ ഏതു നിമിഷവും ശേഷിക്കുന്ന ഈ ചിന്തയും നില്‍ക്കും. ഇവരെല്ലാം അതിനു റെഡിയായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ശ്വാസമെടുക്കാന്‍ തീരെ പറ്റുന്നില്ല. എത്തിക്കഴിഞ്ഞെന്നു തോന്നുന്നു.ഒരിക്കലും തുറക്കാന്‍ പറ്റില്ലെന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ട് കണ്‍പീലികള്‍ അടഞ്ഞു തുടങ്ങിയപ്പോളാണ്‌ ദൂരെ ഒരു മിന്നലാട്ടം പോലെ - ചേട്ടന്‍.

മരിക്കുന്ന ഈ നിമിഷത്തിലും, സന്തോഷിക്കാനൊരവസരം, ഇനി ചേട്ടന്‍ എനിക്കു വേണ്ടി പ്രതികാരം ചെയ്തുകൊള്ളും. മരണത്തിലേക്ക് ഓടിക്കയറുമ്പോളും ചേട്ടനെക്കണ്ടു പേടിച്ചവര്‍ പരസ്പരം സംസാരിച്ചത് എന്‍റെ ചുണ്ടില്‍ പുഞ്ചിരിയുണര്‍ത്തി.

"എടൊ, ഡിസ്ചാര്‍ജ്ജ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റുമെന്നു തോന്നുന്നില്ല. തന്‍റെ ബ്ലഡ് ടെസ്റ്റ് റിസല്‍വന്നു. ജലദോഷത്തിന്‍റെ വൈറല്‍ പനി മാറി, പക്ഷെ ചിക്കന്‍ ഗുനിയ ആയി, ഇപ്പോള്‍ മാറിയവന്‍റെ ചേട്ടനായിട്ടു വരും!!!"

Friday, October 24, 2014

അര്‍ദ്ധവിരാമം

പതിവുപോലെ പാഴ്സല്‍ വന്ന് അത്താഴം കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും രാത്രി പതിനൊന്നു മണി കഴിഞ്ഞു. സഹമുറിയന്‍ വാര്‍ഷികാവധിക്കു നാട്ടില്‍ പോയതിനു ശേഷം ഒരുവിധം എല്ലാ ദിവസവും ഇതു തന്നെയാണ്‌ അത്താഴ സമയം. വൈകുന്നേരം ഓഫീസില്‍ നിന്നു വന്നതിനു ശേഷം വീട്ടില്‍ വിളിക്കല്‍ കഴിഞ്ഞാല്‍ പിന്നെ ടെലിവിഷനു മുന്‍പിലിരുന്ന് സമയം പോകുന്നതെ അറിയില്ല. കൂടുതല്‍ റേറ്റിംഗും മറ്റും കിട്ടാന്‍ ചാനലുകാരുടെ മത്സരം ജീവിതത്തിന്‍റെ നല്ലൊരു സമയം തന്നെ ഊറ്റിയെടുക്കുന്നു. ദുബായിലെ ഈ തിരക്കുള്ള ജീവിതത്തിനിടയില്‍ ഞാന്‍ ഈ ഫ്ലാറ്റില്‍ തികച്ചും ഒറ്റക്ക്, എന്തെങ്കിലും ആപത്തു വന്നാല്‍പ്പോലും ഒരു മനുഷ്യനും അറിയില്ല. മരിച്ചു കിടന്നാല്‍ പോലും മിനിമം ഒന്നു രണ്ടു ദിവസം പോലും ആരും അറിയില്ല, ജയിലുകളില്‍ പോലും ചിലപ്പോള്‍ ഈ ഏകാന്തത ഉണ്ടാവില്ലായിരിക്കും.

ചിന്തകള്‍ കാടു കയറി പിന്നെയും സമയം പോയി. പാഴ്സലില്‍ മിച്ചം വന്നത് അടുക്കളയിലെ വേസ്റ്റ്ബിന്നിലിടാന്‍ വേണ്ടി അടുക്കള വാതില്‍ തുറന്നപ്പോളെ ഒരു മനംമടുപ്പിക്കുന്ന മണമടിച്ചു. 3-4 ദിവസത്തെ പാഴ്സല്‍ വേസ്റ്റ് അതുപോലെ കിടക്കുന്നതിന്‍റെയാണ്. ഇന്നു തന്നെ ഇതു കൊണ്ടുപോയി ഗാര്‍ബേജ് റൂമില്‍ ഇട്ടില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ ആകെ ചീഞ്ഞു നാറും.

ഗാര്‍ബേജ് റൂം ഫ്ലാറ്റിന്‍റെ ഒരു മൂലയിലാണ്. നീളമുള്ള ഇടനാഴിയില്‍ ഒരല്പം വെളിച്ചം പോലുമില്ല, ഒരു മനുഷ്യനെപ്പോലും കാണാനുമില്ല. വേസ്റ്റിന്‍റെ മനംമടുപ്പിക്കുന്ന രൂക്ഷ ഗന്ധം എന്നെ ഗാര്‍ബേജ് റൂമിലേക്ക് ആഞ്ഞു നടത്തിച്ചു.

ഗാര്‍ബേജിന്‍റെ മണം പുറത്തു പോകാതിരിക്കാനാകും, നല്ല ബലം പ്രയോഗിച്ചാലെ അതിന്‍റെ വാതില്‍ തുറക്കുകയുള്ളു. ജനാലയും ലൈറ്റും ഒന്നുമില്ലാത്ത ഒരു ഇടുങ്ങിയ റൂം, ഒരു വശത്ത് വേസ്റ്റ് പുറത്തേക്കു തള്ളാനുള്ള ഒരു ഓപ്പണര്‍ ഉണ്ട്. പക്ഷെ പലരും വേസ്റ്റ് റൂമിലിട്ടിട്ട് പോകാറേയുള്ളു. ഞാനെന്തായാലും വേസ്റ്റ് ഓപ്പണര്‍ തുറന്ന് പുറത്തേക്കിട്ടു. ആ സമയത്തിനുള്ളില്‍ തന്നെ ശ്വാസം മുട്ടുന്ന ഫീല്‍. റൂമില്‍ കുറച്ചു നേരം നിന്നാല്‍ തന്നെ ശ്വാസം മുട്ടി മരിച്ചു പോകുമെന്നു തോന്നുന്നു.

എത്രയും വേഗം അവിടെ നിന്നു പുറത്തിറങ്ങാന്‍ വാതില്‍ തുറക്കാന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ മനസ്സില്‍ ഐസ് വച്ചതുപോലെ, വാതില്‍ തുറക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. എത്ര ശക്തിയായിട്ട് വലിച്ചിട്ടും തുറക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. മണമടിക്കാതിരിക്കാന്‍ ശ്വാസം പിടിച്ചതുകൊണ്ട്‌ ശരിക്കും വീര്‍പ്പുമുട്ടി. ഗാര്‍ബേജ് റൂമില്‍ ഓക്സിജന്‍ ഇല്ലെന്നു തോന്നല്‍ അല്ലെന്ന് നിമിഷങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലായി.

ചീഞ്ഞ ഫുഡിന്‍റെ മനംമടുപ്പിക്കുന്ന രൂക്ഷ ഗന്ധം എന്നെ കൂടുതല്‍ തളര്‍ത്താന്‍ തുടങ്ങി. വീണ്ടും വാതില്‍ തുറക്കാന്‍ ഞാനൊരു വിഫല ശ്രമം നടത്തി. ദൈവമെ ഇങ്ങനെ മരിക്കാനാണൊ എന്‍റെ വിധി. ഒരു നിമിഷംകൊണ്ട് ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും മരണത്തിന്‍റെ വക്കിലെത്തിയതുപോലെ. എന്നെ വിയര്‍ത്തു കുളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. തൊണ്ടായാകെ വറ്റി വരണ്ടു. ഓപ്പണര്‍ തുറന്നു നോക്കി, വെളിച്ചത്തിന്‍റെ ഒരു നാമ്പുപോലും കാണുന്നില്ല.

അമ്മയെയും അച്ഛനെയേയും സഹോദരങ്ങളെയും ഓര്‍മ്മ വന്നു. അവരെ ഇനി കാണാന്‍ പറ്റില്ലെ എനിക്കെന്ന ചിന്ത എന്നെക്കൂടുതല്‍ തളര്‍ത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു. എല്ലാ ഭിത്തിയിലും കൈ കൊണ്ട് ഞാന്‍ പരതിനോക്കി, ഇല്ല ഒരു ചെറിയ സുഷിരം പോലുമില്ല.

മൊബൈല്‍ എടുത്തിരുന്നെങ്കില്‍. കാലുകള്‍ തളരാന്‍ തുടങ്ങി. തല കറങ്ങുന്നതുപോലെ, ഞാന്‍ പതിയെ തറയില്‍ ഇരുന്നു. കാലില്‍ എന്തോ കടിച്ചതുപോലെ, എലിയാണെന്നു തോന്നുന്നു. പ്രതികരിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല.

വാതില്‍ തട്ടി നോക്കി. ഇല്ല ആരും കേള്‍ക്കുന്നില്ല. നിലവിളിച്ചിട്ടും പ്രയോജനം ഉണ്ടെന്നു തോന്നണില്ല. വീക്കെന്‍റായതു കൊണ്ട് ആരും ഇന്നിനി ഈ വഴിക്കു വരുമെന്നു തോന്നണില്ല. ഇനി നാളെ ഉച്ചെയെങ്കിലും ആകേണ്ടി വരും. അതുവരെ ഞാന്‍ ജീവിചിരിക്കുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

നഷ്ടപ്പെടാന്‍ പോകുന്ന ദിവസങ്ങളും സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കും ഇങ്ങനെയൊരവസാനം, എനിക്കു ചിന്തിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. വെറുതെ കളഞ്ഞ ദിവസങ്ങളും മടി പിടിച്ചിരുന്ന സമയങ്ങളും ഓര്‍ത്തു കുറ്റബോധം കൊണ്ടെന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ നിറഞ്ഞൊഴുകി. ശ്വാസം നിന്നുപോകുന്നതുപോലെ, മരിക്കാന്‍ ഞാന്‍ തയ്യാറെടുത്തു. ഇനി പുതിയ സ്ഥലം, നരകമെന്നൊ സ്വര്‍ഗ്ഗമെന്നൊ അങ്ങനെയെന്തൊ, മരണം കഴിഞ്ഞെന്തു സംഭവിക്കുമെന്നറിയാനുള്ള ആകാംഷയില്‍ മരണത്തെ ഞാന്‍ ഇഷ്ടെപ്പെടാന്‍ ശ്രമിച്ചു, അതിനെ നേരിടാന്‍ ഞാന്‍ മനസ്സു കൊണ്ട് തയ്യാറെടുത്തു.

ചെയ്ത എല്ലാ തെറ്റുകള്‍ക്കും ദൈവങ്ങളോടു ക്ഷമ പറഞ്ഞു പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചു.  എലി റൂമിനു ചുറ്റും ഓടിക്കൊണ്ടിരുന്നു, ഒരിക്കലവന്‍ കാലില്‍ വന്നു കടിച്ചുപ്പോളാണ്‌ കാലു നിവര്‍ത്തിയത്. കാലു ശ്ക്തിയായി വാതിലില്‍ ഇടിച്ചപ്പോളാണ്‌ ശ്രദ്ധിച്ചത്, വാതിലിനൊരു ഇളക്കം. വെളിച്ചത്തിന്‍റെ ഒരു നാമ്പ് ഒരു നിമിഷത്തേക്ക് ഗാര്‍ബേജ് റൂമിലേക്ക് അരിച്ചിറങ്ങി. ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷയോടെ നെഞ്ചിടിപ്പോടെ വാതിലില്‍ ശക്തിയായി തള്ളി, വാതില്‍ പതിയെ തുറന്നു വന്നു.

"ഹൊ, ഇതു പുറത്തേക്കായിരുന്നൊ തുറക്കേണ്ടിയിരുന്നത്?"

കുറച്ചു മുന്‍പ് അല്പം കൂടെ ശക്തിയായി തട്ടിയിരുന്നെങ്കില്‍ ഇത്ര നേരം ടെന്‍ഷന്‍ അടിക്കേണ്ടിയിരുന്നില്ല. ഇത്ര നേരം വാതില്‍ വലിച്ചു തുറക്കാന്‍ മാത്രമാണൊ ഞാന്‍ ശ്രമിച്ചതെന്ന് എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാന്‍ പറ്റുന്നുണ്ടായില്ല.മരണത്തിന്‍റെ മുഖത്തില്‍ നിന്നും ജീവിതത്തിലേക്ക്.

ഞാന്‍ റൂമിലേക്ക് ഓടി, വാതില്‍ അടച്ച് ടിവിയുടെ മുന്‍പില്‍ ഇരിക്കുമ്പോളും എന്‍റെ കിതപ്പു മാറിയിരുന്നില്ല.

ചിരിക്കും തളികയുടെ സമയം. ജഗതിയുടെ ഒരു തമാശയില്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടുമെല്ലാം മറന്നു ചിരിക്കുമ്പോള്‍ പിന്നെയും ടിവിയുടെ മുന്‍പിലിരുന്നു സമയം കളയുന്നതിനെക്കുറിച്ച് അല്പം മുന്‍പ് ഉണ്ടായ കുറ്റബോധം എന്‍റെ മനസ്സിലല്‍പം പോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല.